Κερασιές

Στο μέσο του Ιουλίου
ξεραμένο χωράφι
κίτρινα στάχυα
σ’ ένα πεδίο μελέτης

ο γιος

κοιτάζει

τον πατέρα του




Κερασιές
μεταφράζουν
την άνοιξη
Κι άπιστοι
ελάχιστοι

τυφλώνονται

με την επίνοια

του Τειρεσία


Φυσάνε
συνώνυμες
χαρές λύπες
στον αφαλό
με ταυτόσημη
περασιά
υπόκωφο
βήμα
το χορικό κορμί

κλαίει

γελάει

μετασχηματίζεται


Βυσσινάδα
παγωμένη
πληγή
σιδερένια
θάλασσα
στα πόδια
του νεκρού
ζώντος
τα πουλιά οργώνουν
τα σκουλίκια
αναζητούν

κάθε σκέψη

προσευχή

το μελίρρυτο

στυφό