Να κλείσουμε μαζί την ηλεκτρική εικόνα
Αυτή την πρέσα που συνθλίβει το μυαλό
Ν´ ακούσουμε την φωνή της μοναξιάς μας
Και να δούμε πόσο ίδιοι είμαστε.
Να πάρουμε στα χέρια τις ζωές μας
και να πούμε: "Τώρα θα ζήσουμε"
Και Τώρα να ζούμε. Τώρα να ζούμε...
Στην αχανή, την απέραντη την έκταση του χρόνου
σπέρνουμε ανάσες και θερίζουμε,
πάμε, ερχόμαστε, πονάμε, αντέχουμε.
Και μια εντολή μονάχα έχουμε:
Να ανθίσουμε!
Και μια μοίρα μόνο δεδομένη:
Πως περνάμε.
