Του σύμπαντος κόσμου

Δεν είναι πάντα μια μοιραία γυναίκα

που ανατρέπει τα πάντα για πάντα.

Δεν είναι πάντα μια απώλεια τραγική, μεγαλειώδης. 

Δεν είναι απαραίτητα κάτι τόσο βαρύ και προφανές και τερατώδες. 

Πολλές φορές είναι η ανύποπτη, 
η αδιάφορη σκόνη. 

Ίδια με τα εκατομμύρια επιβιώνοντες

στις γκρι πολυκατοικίες,

των γκρι γειτονιών,

των γκρι πόλεων,

και των γκρι χρόνων. 

Μια μικρή ρωγμή ασήμαντη κι αθόρυβη 

ένα απόγευμα Κυριακής,

μυστική κι αόρατη,

χαμένη βαθιά στις παιδικές σου μέρες.  

Ήσυχη σαν το νεράκι που τρέχει χαρούμενο στα σπλάχνα των βουνών 
κι όπως μια γάτα αλαφροπάτητη που περνάει τον δρόμο. 

Είναι ένα αχ! κι ένας αναστεναγμός μικρός, εσώτερος. 

Μοιάζει με θόρυβο σελίδας που γυρίζει αφηρημένα. 

Καμιά φορά και μ´ ένα κόψιμο στο χέρι από χαρτί 

που θ´ ανακαλυφθεί αργότερα. 

Από ´κει ξεκινάνε όλα.

Οι καταιγίδες. 

Οι χείμαρροι. 

Τα γκρεμίσματα. 

Μετά 

η μικρή μας ψυχή συρρικνώνει το διαστελλόμενο σύμπαν

σε κάθε της διασπασμένο κομμάτι. 

Κι όλα καλά.