Τα ασυμμάζευτα

Σ' αυτό το σπίτι το μοναχικό
σε συναντώ συχνά πατέρα.
Στα θραύσματα
των γκρίζων μαλλιών μου
στο νιπτήρα σε ξαναθυμάμαι
σε μια φωτογραφία στα χιόνια
όταν φοράω τα παλιά Rayban
στον καθρέφτη μου
και στα μάτια μου.

Κι όσο γυρίζω και σιγυρίζω
τα μονίμως ακατάσταστατα μέσα
το τσαλακωμένο παντελόνι
το πεταμένο μπουφάν
τα άπλυτα πιάτα,
αυτό το σπίτι το μόνο
μου λέει για τον πανικό σου
και τα σαράντα μας χρόνια.

Θα έρθω κάποιο βράδυ
να σου μιλήσω πατέρα.
Θα βρούμε έναν τρόπο
να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα
ή τέλος πάντων
να αυτοκτονήσουμε
με περισσότερη χάρη.