Σε λίγο, θα ονειρευόμαστε
την παιδική ηλικία των παιδιών μας.
Ήδη τα δικά μας νιάτα βουλιάξανε
σε κάποιο, αδιαπέραστο απ´ το φως, βάθος.
Μασάμε ασπιρίνες για να αντέξουμε το γκρι.
Η πικρόξινη γεύση τους δε μας κακοφαίνεται πια.
Φοράμε στολίδια για να αντέξουμε το τίποτα.
Τα χρυσά και οι γυαλάδες τους, ό,τι μας απέμεινε.
Να μας εξηγήσει κάποιος τώρα!
πώς δεύτερο το δεύτερο κερδίζεται η μέρα.
Να μας παρηγορήσει κάποιος τώρα!
πώς δεύτερο το δεύτερο καταφέραμε μόνο τη νύχτα.
