Αερόστατο

Δεν ονειρεύομαι ποτέ.
Μόνο στίχους γράφω στον ύπνο μου
για την άλυτη ζωή μου
που όταν ξυπνώ δεν θυμάμαι ποτέ,
την εκκρεμή κάθε μέρα μου
που όλο λέω πως θα ισιώσει κάποτε,
το άδειο ψυγείο μου
που εύλογα λιμοκτονεί.

Ίσως ονειρεύομαι αδιάκοπα τοίχους
που ξεπερνώ ή παρακάμπτω
και ξαναφυτρώνουν στα παπούτσια μου
κάθε πρωί, και πίσω τους οι άνθρωποι,
κι ίσως ονειρεύομαι πως πετάω, όταν
σέρνομαι μέχρι το επόμενο βράδυ,
ή ίσως ονειρεύομαι το νερό και το φως ενώ
κάτι ριζώνει στο στομάχι μου βαθιά,
κισσός κόκκινος, αυθάδης κι ανθεκτικός.


Το σπίτι μου,
ένα σκουρόχρωμο αερόστατο,
αιωρείται χαμηλά δεμένο.
Κάποτε ερχόσουν να με βρεις.
Κάποτε θα ερχόσουν να με βρεις.
Κάποτε αλλά τίποτα δεν ονειρεύομαι πια.