Στη μέση της κουζίνας μου
ρέει ένα θολό ποτάμι
Στις σπασμένες όχθες του
τρέφομαι και ξαπλώνω
τα βράδια ακούω τη ροή του
τη μυστική βοή
βρέχω τα πόδια μου
στα κρυστάλλινα βράχια
κι απ´ τα συρτάρια με τα κουταλοπήρουνα
κρατιέμαι να μη με παρασύρει
Στην μέση της λέξης μου
κοιμάται ένα άλφα ανορθόγραφο
Το σκεπάζω κάθε βράδυ
καμιά φορά ξαπλώνω δίπλα του
ακούω τον παλιό καημό του
για όσα νόμιζε πως γίναν λάθος
και για όσα γίναν
για όσα συντηρεί κοιμισμένο
γερμένο ανορθόδοξα, ασαφές
κι απ’ τις καρω πετσέτες στα συρτάρια
σκουπίζω τα βουβά του μάτια
