Δεν έχω μνήμη. Την σκότωσα ένα πρωί και από τότε κανιβαλίζω το σαπισμένο σώμα της.
Δεν έχω μορφή. Ακούω βλέπω αισθάνομαι με το σώμα κάποιου άλλου πλάσματος αγνώστου.
Δεν έχω και δεν είμαι. Μερικές σκέψεις αποδομημένες, μερικές εκλογικευμένες παράνοιες.
Ένα υποθετικό κορμί κείτεται στο ανύπαρκτο κρεβάτι μου. Δεν έχω και δεν είμαι.
Διαρκώ από μέρα σε μέρα. Από μέρος σε μέρος. Ένα σημείο. Κάτι αταξίδευτο. Κάτι εξ αρχής τελικό.
Πλέκω μονάχα την μία αγωνία μου δίπλα στην άλλη. Και αυτός είναι ο ορισμός της ζωής των χεριών μου.
Όμως δεν έχω χέρια.
Δεν έχω μορφή. Ακούω βλέπω αισθάνομαι με το σώμα κάποιου άλλου πλάσματος αγνώστου.
Δεν έχω και δεν είμαι. Μερικές σκέψεις αποδομημένες, μερικές εκλογικευμένες παράνοιες.
Ένα υποθετικό κορμί κείτεται στο ανύπαρκτο κρεβάτι μου. Δεν έχω και δεν είμαι.
Διαρκώ από μέρα σε μέρα. Από μέρος σε μέρος. Ένα σημείο. Κάτι αταξίδευτο. Κάτι εξ αρχής τελικό.
Πλέκω μονάχα την μία αγωνία μου δίπλα στην άλλη. Και αυτός είναι ο ορισμός της ζωής των χεριών μου.
Όμως δεν έχω χέρια.
