Οντένσε - Κοπεγχάγη. Κοιτάζω τα πράσινα και τα γκριζομπλέ.
Διαβάζω τον Ματωμένο Γάμο και ακούω Τσιτσάνη. Αγαπώ τα τραίνα. Το λίκνισμά τους. Τις ακρογιαλιές και τα δειλινά του Τσιτσάνη. Τα πράσινα λιβάδια και τα γκριζομπλέ λόγια του Γκάτσου. Αγαπώ την βρωμιά των τραίνων. Που παρά το λικνιστικό τους βήμα δε σε αφήνουν να απλωθείς άνετα στο λερωμένο στομάχι τους. "Θα σε κουβαλήσω. Θα σε νανουρίσω. Αλλά μην περιμένεις περισσότερα".
Ο κόσμος γύρω μιλάει ακατάπαυστα. Βουή και βρωμιά. Τενεκεδένια κουτάκια αναψυκτικών ανοίγουν σποραδικά εδώ κι εκεί σαν μικρές νάρκες. Χάρτινες συσκευασίες φαγητού. Φάτσες ξανθές και μαύρες. Φαλάκρες που ξεχωρίζουν πάνω από τον ορίζοντα των καθισμάτων. Σκυμμένα πρόσωπα πάνω από κινητά. Κανείς δεν βλέπει την γκρίζα θάλασσα. Το τραίνο πετά τώρα πάνω από την θάλασσα. Δυο σημαδούρες ραγίζουν το γκρι του νερού. Η ξανθιά κοπέλα ανατινάζει τη βρωμιά του τραίνου. Αταίριαστη με όλα. Απαλές, λεπτές, σχεδόν αδιόρατες τριχούλες στα πόδια της. Αυτό το υπέροχο χνούδι.
Μισώ τα στατικά ταξίδια των αεροπλάνων. Στενόχωρα καρφωμένοι στις δεμένες θέσεις κοιτάζουμε ενοχικά πλαγίως τον διπλανό μας. Πεδίο περιορισμένο. Πόδια ασφυκτιούν. Μεταλλικά κουτιά. Κακοντυμένες αεροσυνοδοί. Στρίμωγμα και έλλειψη αέρα. Ενώ στο τρένο μπορεί κανείς να δει μια γκρίζα θάλασσα, δυο πορτοκαλί σημαδούρες, κι ένα ζευγάρι πόδια με ξανθό χνούδι.
