Τα φωτάκια

Όταν μ´ αγαπάς στον παρατατικό
είναι τα μάτια σου θλιμμένα,
δύο σβησμένα κάρβουνα,

Κι αόριστα όταν με κρατάς λέω πως
δεν με κρατούν τα χέρια σου
δύο κίτρινες χειρολαβές

ένα παυσίλυπο σκοτάδι αναζητούν
μες το σκοτάδι και δεν βρίσκουν
στον μεγάλο αόριστο

κρέμονται κοκάλινες, ψυχρές
από σίδερα παράλληλα
στιγμιαία και σημειακά

παρά μόνο στην παραλίγο μητρική
θαλπωρή του στήθους σου
την άστοχη ευστοχία

που κρατήσαμε κι ύστερα χαθήκαμε
ανάμεσα στο βρώμικο πλήθος
δύο ανώνυμα σώματα.

πίσω απ’ τα κλειστά σου παράθυρα
σβηστά λαμπάκια παρατατικά,
θλίψεις υπέρλαμπρες.