Η λάμψη

Λάμνει προς την λάμψη
κι όλο λύνονται οι καρποί λιώνουν οι ώμοι
κι όμως γόνατα, πλάτη, νεφρά
όλα τα λιμάρει
πάνω στα σκληρά ξύλα
πάνω στα σκληρά νερά
για το αβέβαιο μιας άλυπης λάμψης.

Μα εκείνη είναι άλλη
κι όταν την φτάνει είναι ήδη αλλού.

Κι έτσι λάμνει προς την λάμψη
κι όλα λιώνουν οι καρποί κι οι ώμοι
λείπουν πια τα γόνατα, η πλάτη, οι ώμοι
σκόνες επάνω στα σκασμένα ξύλα
χαμένα μέσα στα σκληρά νερά
για το γελοίον μιας ανύπαρκτης λάμψης
που πάντα είναι άλλη
και που όποιος την φτάνει είναι ήδη άλλος.