Περί αθωότητος

Φιλιά σακατεμένα, παλιά, 

Γλυκοπικρά ξεθωριάσματα.   

Λίγα αδιάκριτα φιλιά παλιά. 

Μες το κλουβί πουλιά. 

Χοντρό αλάτι στο κρεβάτι
σκόρπιο

Τα ξόρκισες, σε ξόρκισαν
τα φιλιά. 

Φαντάσματα σε χαλάσματα. 

Αγαπηθήκατε Δεκαπενταύγουστο

Γνωριστήκατε μεγαλοβδόμαδο. 

Μισό καλοκαίρι στο μεσοδιάστημα. 

Και σου ´μειναν κάτι στριμωγμένα φιλιά. 

Στα ράφια σκονίζονται και περιμένουν σαν παλιά βιβλία. 

Διαβασμένα κάποτε με πάθος μα μισοξεχασμένα πια. 

Ωραία που παλιώσαμε κι εμείς!

Μηχανές που δεν συντηρήθηκαν
και σκουριάζουν με αρχοντιά και χάρη. 

Και τα φιλιά μας τα παλιά
μερικά κολλημένα γρανάζια. 

Που κάποτε μας κινούσαν. 

Δεν είναι αθώα η αθωότητα. 

Ούτε και άμοιρη ευθυνών.
Κι ένα παλιό φιλί αδικαίωτο
είναι υπεύθυνο κι αυτό
για το δούναι και λαβείν
που δεν ευοδώθηκε.