Έλα δε θέλω χαζά...

Τα μάτια σου σπαθιά στα χέρια σου,

στη γωνιά καραδοκούν. 

Εσύ δεν φταις για τα φονικά σου 

τα ακριβοδίκαια μοιρασμένα.

Ούτε και για τα λουλουδάκια που

φυτρώνουν στα πλευρά 

των τάφων των μαρμάρινων που 

φυτεύεις κάθε άνοιξη. 

Ωχ πως τ' αγαπούσα τα μάτια σου

και τις χαρακιές στο σώμα

Αγαπημένοι οι χιλιάδες θάνατοί σου 

γραμμένοι πάνω μου παντού 

Ήταν σαν σύρματα με αγκάθια που 

ήθελα να με τυλίγουν 

για να σκίσουν το κουστούμι που

κουβαλούσα χρόνια.

Σε θυμάμαι όταν γυρίζουν τα πουλιά

Κι όταν ο κόσμος αναπνέει επιτέλους 

Σαν ανακούφιση από χειμώνα βαρύ
σε θυμάμαι

Και σαν ελπίδα που ετοιμάζεται ν' ανθίσει.