Όταν φωτίζεται από πίσω η σκηνή
δεν είμαι τότε παρά μόνο η σκιά μου.
Δες πως κινείται.
Άψυχη κούκλα
μ´ ένα περίγραμμα σκότους
να την ορίζει εκ των έσω.
Το περιβαλλόμενο φως
κι αυτό με περιγράφει,
κι εγώ το περικλείω.
Εκείνο με ανέχεται
και ´γω το υποφέρω.
Είμαι από μαύρο και από γκρι
και από κίτρινο είμαι.
Ορίστηκα να διατρέχω
σαν το ζουζούνι
το λευκό δέρμα
του θεού προβολέα.
Μια ενόχληση και μια τρύπα στην υγρή συνέχεια του γλαυκού.
Ποιος θέλει ένα ζιζάνιο στο χέρι του;
Ποιος τ´ αγαπά;
Μόνο το φως.
Κι ας διαταράσσεται η αειπάρθενος επιφάνειά του.
Αυτό επιμένει.
Δυστυχισμένα ολογράμματα της σύμπτωσης ύπαρξής μου
λυπάμαι.
Εγώ δεν μπόρεσα
να σας αγαπήσω
χωρίς όρους.
