Καμιά φορά το ποτήρι στο τραπέζι με κοιτά
και με καλεί
Κι είναι περίεργη αμοιβή αυτή η δροσιά
η καυτερή
που μου ζητά
και μου προσφέρει.
Τα βράδια που γυρίζω μες το σπίτι,
κυκλωτικά σα φάντασμα
στον τόπο και τον χρόνο μου,
με στοιχειώνω με περίσσια απλοχεριά και με χαρίζω
στο άλεσμα των ρολογιών.
Είναι ο ήχος των δεικτών τους,
αυτό το σχεδόν αθόρυβο "τικ τακ,"
ο πιο σπαρακτικός
και ο πλέον συντριπτικός
ήχος του σύμπαντος.
