Η αβάσταχτη βαρύτητα του απίθανου

περπάτησε χίλια χιλιόμετρα
για ένα φιλί στο στήθος της.
χρόνια, και πάθη, και παθήματα
πόλεις, και πένθη, και γιορτές.

ταξίδεψε, αιώνιες ώρες
για τη θέρμη του χεριού του στο λαιμό της.
βροχές, και ήλιους, και λιμούς
στεγνές ερήμους κι άγρια κύματα.

είναι ακόμα μόνοι τους.
όπως ταιριάζει στους τρελούς,
στους εραστές και στους αλήτες.

αυτός κοιτάζει έναν τεράστιο γερανό,
τους πορτοκαλί δρόμους,
ένα ασθενοφόρο που αναβοσβήνει αθόρυβα
ένα πεθαμένο πουλί στο μπαλκόνι.

εκείνη κοιμάται ήσυχη,
με την λεπτή της ανάσα να χαϊδεύει την σιωπηλή βουή
σ' ένα κρύο δωμάτιο
σ' ένα μικρό διαμέρισμα
μιας άχρωμης γειτονιάς.

υπήρξαν δύο ενδεχόμενα
ανάμεσα στα άπειρα του σύμπαντος
συνέβησαν,
πείστηκαν για το ελάχιστο της σύμπτωσής τους
κι αποχώρησαν νικημένοι από το βάρος της.