Το βράδυ αφήνω, κάθε βράδυ, ένα φως ανοιχτό
Είναι μ´ αυτό που ξεγελάω τη σοφή μοναξιά μου
Κλείνω τα μάτια και πεθαίνω, μένει εκείνο ανοιχτό
Κι όταν ξυπνάω ξεθωριασμένο, με κοιτάει σκεφτικό
Να μη ξεχάσω να κλειδώσω
Να ταΐσω τον σκύλο
Την κόρη μου να τη φιλήσω
σ´ ένα κάδρο, παιδί
Να πλύνω δόντια, να ξαπλώσω
το κορμί μου να μπει,
στην πιο μικρή, την πιο σκληρή
του κρεβατιού μου εσοχή.
Το σπίτι ακούω κουρασμένος λίγο πριν να χαθώ
Μικρές ανάσες κι απορίες ν´ αντηχούνε στους τοίχους
Ένα μακρόσυρτο, ερεβώδες και βουβό ουρλιαχτό
ξαπλώνει δίπλα, μου, γελάει και μου γράφει τους στίχους
