Στους χρόνους που περνάνε

Το σπίτι μου είναι στοιχειωμένο.
Αγγίγματα παλιά κρέμονται
από τους τοίχους και τα ταβάνια.
Φωνές, φροντίδες και σκιές.
Καρφωμένα στα πατώματα.
Ψάχνω μέρος να περάσω
και να μην τα πατήσω.

Ποιος να μπει στο σπίτι μου;
Στιγματισμένο είναι.
Τα ντουλάπια και τα κρεβάτια του.
Τα σεντόνια και τα πιάτα.
Τα ρούχα μου κρατούν όλες τις μυρωδιές.
Το παρελθόν βελονισμένο στα μάτια μου
σχηματίζει άσβηστες εικόνες.

Έτσι,
σιχάθηκα τα ίδια λόγια
και τα ίδια βλέμματα
στους καινούργιους ανθρώπους.
Δεν είναι δικά μου αυτά τα λόγια που ξαναλέω.
Δεν είναι δικά μου αυτά τα χέρια που χαϊδεύουν.
Είναι δικά τους.  Είναι δανεισμένα.
Κι όσο ξαναμιλάω γεμίζει το στόμα μου σάλιο κι αηδία.
Κι όσο αγγίζω γεμίζουν τα χέρια μου λάσπες.
Κι όσο αφήνω...αφήνομαι κομμάτια στους χρόνους που περνάνε.