Το μήλο

Κρουστό μου μήλο.
Στ΄ αυτιά μου και τα δόντια φτάνεις ολόκληρο.
Και τα υγρά σου γεμίζουν το στόμα μου.

Εσύ δε μοιάζεις μ' όλα τ' άλλα.
Όλα όσα εκπληρώθηκαν και ματαιώθηκαν.
Μένω πιστός σου.
Το εξιδανικευμένο σου κόκκινο που δεν το μάσησε η εντροπία.

Σ' αυτή την πόλη με τις εξατμισμένες εκκλησίες,
σ' αυτή την γειτονιά που δεν χωράει κανένας θεός,
Εσύ είσαι ο θεός μου.
Όταν σε δαγκώνω ξέρω.
Πιστεύω.
Θεώνομαι.

Είναι τα σώματά μας αυτόβουλα,
και των δοντιών μου η θέληση και της φλούδας σου η λάμψη,
και μας οδηγούν τυφλούς τον έναν στον άλλο.
Όταν σε δαγκώνω αναγνωρίζω.
Θυμάμαι.
Παραδέχομαι.


Για ποιο αμάρτημα μιλάτε;
Αφού τα δόντια μου εξέχουν για να μπαίνουν στη σάρκα σου.
Για ποιο Κακό;
Αφού οι κόκκινες καμπύλες σου ζητούν να δαγκωθούν.