Τα μαθήματα

Ποιον ύπνο πιστεύεις κοιμάμαι;
Του δικαίου Σολομώντα;  Τα σεντόνια του
ελαφρά κι απαλά χαϊδεύουν την πλάτη μου.
Τίποτα δε με βαραίνει.  Αστεία μη λέμε.
Καμία αθωότητα δεν μου απέμεινε αμαγάριστη.

Ποιο χαμένο μου βήμα στο σύννεφο;
Η γιαγιά μου έχει πεθάνει από χρόνια
και το χώμα σκληρά αφομοίωσε
τις χαρές της και τις λύπες, μία μία.
Καμιά ανάμνηση δεν αλλοιώνει πια το είναι μου.

Περπατώ πια εις το δάσος όταν ο λύκος είναι εδώ.
Λύκε, λύκε έλα!
Εσένα θέλω!
Και μιλώ εις το δάσος, όταν ο λύκος έρχεται εδώ.
Λύκε, λύκε μείνε!
Εσένα ξέρω.

Ποια αγάπη μου πιστεύεις χρυσίζει,
και ποιο ροζ γλυκαίνει τα χέρια μου;
Κλαίω πότε-πότε στον ύπνο μου
που η ζωή μου στέρησε τ' όνομά μου,
κυρίως όμως γελάω σατανικά.

Έμαθα πόσο ακριβή είναι η ευχή της μάνας,
τι δάνειο έχω πάρει, και τον χτικιάρη τόκο.
Ξέρω και της ευθύνης μου το αναλωμένο κεφάλαιο.
Της ειλικρίνειας το κόστος και το ψέμα, τα ξέρω.
Όλα τα ξέρω.  Άσε τα μαθήματα.


Έλα τώρα να παίξουμε.
Ίσως να σώσουμε κάτι.
Ίσως να βρούμε κάτι αχάλαστο.