Πορτρέτα 1

Γιάννης Κ. Ιωάννου

βουτάς ένα παξιμάδι
ξεχειλίζει η κούπα
κοιτάς στο παράθυρο
ένα μωβ φόρεμα
φοράει το σώμα σου
δεν έχει στήθος
το πήρε η μάνα σου
στέκεσαι αγέρωχος
στην σκιά του καθρέφτη
την φοράς σιδερωμένη
για τη μετά θάνατον
δικαιώσή της αγωνίας

διασταυρωμένος
φίνα φωνή τρεμάμενη
λέω πως έστω κι έτσι,
μέσω της καίριας
του πληρώματός του άφιξης,
αποκαταστάθηκε η θέση σου
παρίας χρυσός
σ' έναν άθλιο κόσμο
στο κατώφλι του παλιού
διωρόφου
άγνωστος στρατιώτης όχι
σκοπιά ναι
τι ψάχνεις με τα μάτια
τι ζητάς με το στήθος σου;
σκοπιά ναι
κλείσε την πόρτα