Το λουλούδι

Ποτίζω επί χρόνια ένα νεκρό λουλούδι,
ένα μπουμπούκι, σ' ένα αυτοσχέδιο βάζο.
Αποχωρίζομαι πτώσεις πετάλων.
Αναπολώ οσμές.
Περιμένω.

Άλλοι μιλούν για τις βραδυφλεγείς ιστορίες εντός τους.
Άλλοι για την άγρια κραυγή του καιρού των ανθρώπων.
Εγώ, που δεν ξέρω τίποτα, δεν τραγουδώ.
Κρατάω μόνο ένα ίσο.
Και ποτίζω επί χρόνια ένα νεκρό λουλούδι.

Ανάβω τακτικά τα καντήλια της προσωπικής μου δυστοπίας.
Σκουπίζω το τριμμένο μάρμαρο και τη μικρή αυλή.
Πευκοβελόνες στο τραγανό μου βήμα.
Βουίσματα αόρατων μελισσών.
Ήσυχα βασιλέματα.
Και μια βουβή καμπάνα ανέγγιχτη χρόνια.

Αλλά εγώ φροντίζω το νεκρό λουλούδι.
Ένα τριαντάφυλλο εκατόφυλλο.
Από αιώνες κομμένο.
Καλά ποτισμένο.
Κρυμμένο σε τόπο ιερό.
Στην άκρη ενός άσχημου χωριού.
Λίγο πιο πριν από το εγκαταλελειμμένο μονοθέσιο σχολείο.
Λίγο μετά από το σπίτι του παπά.

Το τελευταίο απόγευμα του κόσμου
όταν θα πέσει το εκατοστό πέταλο
θα κάνω την εκπρόθεσμη επανάστασή μου.