Τις νύχτες που λέω
πως η ζωή μου θα ‘ταν τάχα αλλιώς
αν τότε στα είκοσι
στα τριάντα
στα σαράντα μου
είχα διαλέξει εκείνο εκεί αντί
για τούτο δω,
τις κρατάω όλες τους
μέσα σε βάζα με φορμόλη.
Τις νύχτες που πίνω
φτηνό τσάι μετά
το παρηγορητικό δείπνο μου,
μόνος με μια θλιμμένη μουσική
στο φόντο
στα χέρια
και τις πλάτες μου,
τις πετώ όλες τους
μέσα σε κάδο ανακυκλωτικό.
Τις νύχτες που η Κυριακή
ξημερώνει την Δευτέρα,
φοράω την γραβάτα μου
ανάποδα
ώστε να δείχνει
το ταβάνι
και ρίχνω τα πόδια μου
στο κενό μεταξύ
του συρμού και της ζωής μου.
Αυτές τις νύχτες τις κρατώ ζωντανές
για παν ενδεχόμενο.
