είναι ο κόσμος της
ένας κόσμος βιασμένος,
αφημένος να τον εγκυμονεί
ο δικός του φόρτωμα
λιμνάζει στα πόδια
γίναν πέτρες, έμεινε
ο κανίβαλος μέσα του
τελειώνει το γεύμα του
ξεπρόβαλε απαιτητικά
πήρε στο άρμα του
το σώμα και το σέρνει
γύρω απ΄ τα ψηλά τείχη
ένας άνθρωπος
κουρασμένος
μια λύπη παιδική που
κάθε φορά που κλαίει
χρεώνει το νερό
στον παλιό ανεμόμυλο
ακάματη μέλισσα
συνέλεξε και χώνεψε
κιλά μέλι πικρό
ένας κουτσός
με δυο πόδια ολόκληρα
ανεπίδεκτα βαδίσματος
γνώστης της γκάμας
των θλίψεων του
σπασμένου κόσμου
θέλησε να κερδίσει
κάποια αθανασία
στην συνείδηση τους και
πληρώνει τώρα ζωνεκρός
ακούει, γράφει, αναπνέει
τρώει, κοιμάται, πενθεί.
