Ο Δρομέας

Κάθε βράδυ
Με σκουριασμένες λέξεις
Λύνω το γρίφο μου
Ακονίζω το σεληνόφως
Αναπλάθω τα τείχη μου
Εξορκίζω τα ανύπαρκτα
κι από το πέτο του σακακιού
την σκόνη της ημέρας
με το πίσω της παλάμης

Κάθε βράδυ
Λέω θ’ αφήσω λίγα νιάτα
για τα γεράματά
Λέω θ’ αρνηθώ την κληρονομιά
Γίνομαι Δρομέας αιχμηρός
έτοιμος να εκκινήσω
Όμως όταν κοιτάζω το πρωί
στον μεγάλο καθρέφτη μου
είμαι ένας ακίνητος.