Οι μολυβένιοι δράκοι

Δειλοί πολυτελείας
Φτάσαμε
με μια αυτόματη γενναιότητα
κάπου ασφαλώς
κι από δω
εκστομίζουμε αυθάδεις προσευχές:

«Ω δέσποινα των λογισμών μου
Πόσο σας πόθησα
με τις δριμείες μου λέξεις
και τις ρηχές μου πράξεις
Και πόσους δράκους μολυβένιους
σκότωσα κι ανάστησα
για χάρη της χάρης σας»

Δειλοί εξ αίματος
Αγχιστεία
ποτέ δεν τολμήσαμε με καμία
πραγματικότητά μας
την αμαρτωλή
λες και υπήρχε παράδεισος.