Προτομή

κάθεσαι τώρα θλιμμένη,
πίσω από το ανάχωμα του γραφείου,
με κομμένο το λαιμό
με τα δυο σου χέρια βάση
για το κεφάλι
στηριγμένο σαν αγάλματος
στις προσευχόμενες παλάμες.
κοιτάς το παγωμένο ακαθόριστο.
οι βολβοί των ματιών σου
κατέλαβαν με τ´ άσπρο τους
τον χώρο της ίριδας
της κόρης. 
ποια είσαι; τι έγινες;
ποια μνήμη χιόνι
σου αγκύλωσε το σώμα; 

δεν θα σε πω άγαλμα,
ούτε γυναίκα.