Υπήρξε μεγάλος γιατρός της αρχαιότητας. Ωστόσο κανένα βιβλίο δεν θα τον αναφέρει ποτέ. Αυτός αφαίρεσε το στομάχι της Πηνελόπης, ώστε να περιμένει χωρίς να βιάζεται, αυτός και τα μάτια και της Ελένης, ώστε να πάψει να ερωτεύεται.
Κάθε τόσο, ένα παράξενο θηρίο τον επισκέπτονταν. Το καλωσόριζε και το άφηνε να του τρώει την καρδιά. Εκείνο τον ευχαριστούσε κι ανέβαινε στα βουνά να ξεκαλοκαιριάσει μέχρι την επόμενη φορά. Ωστόσο, κανένα βιβλίο δεν θα τον αναφέρει ποτέ.
Μεγάλωσε σ’ έναν τόπο που τα καλοκαίρια είχαν κλαπεί. Οι άνθρωποι ήταν όλοι στήλες που πάνω τους στηρίζονταν άδεια σπίτια και δρόμοι. Χωρίς χέρια. Χωρίς κεφάλια. Μα με ώμους δυνατούς. Εκείνος τις νύχτες έγλειφε τις πληγές των κομμένων μελών τους. Στέγνωνε η γλώσσα του, κορδελιάζονταν και ξέφτιζε πάνω στα σπασμένα τους κόκαλα κι όταν κάποιοι φύτρωναν καινούργια χέρια ή νέα κεφάλια, τον ευχαριστούσαν, παρατούσαν τα πόστα τους και φεύγαν για τόπους με πιο βολικούς χειμώνες. Εκείνος έκοβε μια λωρίδα απ’ τον μηρό του, την έπλαθε με τσιμέντο και αίμα και την σφήνωνε γερά κάτω από την νέα απουσία, μην τύχει και αφήσει το κουτσό υποστύλωμα κείνο το σπίτι ή τον τάδε δρόμο ανισόρροπο κι επικλινή. Ωστόσο κανένα βιβλίο δεν θα τον αναφέρει ποτέ.
Κανείς δεν άκουσε ποτέ γι’ αυτόν. Μόνο μια γάτα κάποτε τον είδε, τον λυπήθηκε και του δάνεισε την γλώσσα της όταν ήταν πια πολύ αργά για να σωθεί ο ίδιος. Μετά το κατάλαβε, την πήρε πίσω, και τον άφησε κάτω από το τελευταίο σπίτι της πόλης. Και κανένα βιβλίο δεν θα τον αναφέρει ποτέ.
