Θαλασσινό

Με τα δάχτυλα παραμορφωμένα χτενίζουν
ναυτικοί την ομίχλη απ´ τα γένια τους.
Κι άκοπα κοπηλατούν αόρατες βάρκες χωρίς κουπιά
Αγαπούν την επιθυμία ενός παλιού ανύπαρκτου
Κροταλίζουν τα δόντια και τα σαγόνια τους
Γεμάτες οι λινάτσες των σάκων τους
με ασαφή στίγματα νησιών
κλωστές καπνών αναβρώσκοντων χαμένων
σε ισχνά κουβάρια
καθώς γκρεμίζεται το χέρι τους και το πόδι τους
σε κοφτερούς βράχους
κι άγνωστες θάλασσες οικείες.

Στην ρίζα τους, δίπλα στα λιτά τους κορδόνια,
ξαπλώνει ένα γέρικο δέντρο να κοιμηθεί
μα η αγωνία του κουπί στον αέρα γυρίζει
να πιάσει απ´ τον αέρα,
το νερό, το ψωμί, τον αέρα,
το κάτι, το τίποτα.

Θα μεγαλώσουν το πανάρχαιο σκότος
κι ας είναι γαμψά τα νύχια τους
κι ας τρυπάει το ριζικό τους τον βράχο της ζωής.
Καθώς από πρωταγωνιστές γίνονται μάρτυρες της θάλασσας,
κι όπως τα κουσούρια τους γίνονται όλο και πιο δικά τους,
στην συνήθεια της παλάμης τους
και των θολών ματιών την άρνηση της αποδοχής που ξεθωριάζει.


Προσκυνώ γονατιστός με το σφιχτό σκουφί
μαγκωμένο στο στήθος μου
και καταλαβαίνω
την κάθε μεγάλη αλήθεια και την κάθε μεγάλη παρανόηση
ως προϋπόθεση ομορφιάς
ως συμβόλαιο ζωής
ως κάποιο ψευδώνυμο κάποιου νοήματος.