Πότε θα γίνεις πάλι τοτέμ να σε ξαναγαπήσω;
Η μυθωδία σκεπάζει την πόλη μου σαν αντήχηση διαφυγής.
Μέδουσες και τέρατα ονειρικά παραφυλάμε
στα ανακατωμένα σου μαλλιά τα παλιά και τα καινούργια
Πότε θα γίνεις πάλι παιδί να σε θυσιάζω σε Αυλίδες και βράχους
βουνών αθωότητας για λίγον ούριον άνεμο, και μια σταλιά
υπακοής στο αόρατο παράλογο να σε πουλήσω ξανά.
Ένα βραχνό τραγούδι γυρίζει στο αναγεννημένο πικ-απ.
Είναι κύκλος η ζωή; Ή μια μεθυσμένη γραμμή αστεία;
