θεωρώ ότι η μάχη με τον χρόνο χάνεται τη στιγμή που γίνεται αντιληπτή η ουσία του έρωτα.
μέχρι εκείνο το κομβικό σημείο - για όσο δηλαδή διατηρείται στο μυαλό αυτή την ψευδαίσθηση ως πραγματικότητα - ο έρωτας προσδίδει μια θεϊκή ιδιότητα: του δαμαστή της 4ης διάστασης.
είναι δηλαδή αυτός ένα από τα λίγα εργαλεία (ελάχιστα σε προσωπικό επίπεδο) που καθιστούν ικανή την προσωρινή (έστω) κατάργηση του χρόνου και την δημιουργία αποκλειστικά προσωπικών χώρων αμιγώς τρισδιάστατων.
κι όπως συμβαίνει με τις αισθήσεις, όταν χάνεται κάποια οξύνονται οι υπόλοιπες. ο έρωτας, με την κατάργηση της 4ης διάστασης, βελτιστοποιεί την αντίληψη των υπόλοιπων. με την απαλλαγή από το βάρος του χρόνου η βίωση του χώρου - αυτού του κοινού τόπου που δημιουργείται ξαφνικά από το τίποτα και περιβάλλει τους εραστές - σωματοποιείται απόλυτα, μεγεθύνεται και τελειοποιείται με ένα πολύ προσωπικό, υποκειμενικό, και εκ τούτου διαστροφικό τρόπο.
θα μπορούσε λοιπόν κανείς να ορίσει τον χρόνο ως μία κατάσταση απουσίας του έρωτα ή συνειδητότητάς του στις πραγματικές του διαστάσεις.
