Ο πίνακας

αυτή η θλίψη στα μισά σου μάτια
τώρα θα πρέπει να κοσμήσει το σαλόνι μου

θα σε χαράξω
σ' ένα καμβά ζωντανό
θα σε κρεμάσω
από το πιο σκληρό καρφί
θα σε καρφώσω
πισθάγκωνα δεμένη με σύρμα
στον τοίχο μου
θα σε βιδώσω
σ' ένα ποίημα κομψό
και θα κάνω συζητήσεις υψηλής διανόησης
για την τέχνη και το πολιτισμό
μέχρι ένα ανύποπτο αξημέρωτο
αποδραμούσα,
αποδιδράσκουσα,

να σε βρω να κόβεις λαχανικά στον πάγκο της κουζίνας μου

ζωντανή, πιο ζωντανή από ποτέ,

για να μπω ύστερα εγώ με δεμένα τα χέρια
και χωρίς δάχτυλα
στο κενό του πίνακά σου
και να μη ξαναγράψω πια
και να μην ξανακόψω τίποτα.