Το μηδέν

Έτσι λοιπόν μου είπε ένα βράδυ
την αλήθεια της μέδουσας
κι εγώ την πίστεψα ως το τέλος.
Μ´ αυτή την αλήθεια
έφτασα
ως την ηλικία που οι άνθρωποι
καταπίνουν τα χάπια τους
χωρίς νερό.

Κρατάω στα χέρια μου και κοιτώ
την επίμονη φωτογραφία.
Τα τεράστια πενθούντα μάτια της
είναι νησιά
και γύρω μια μαύρη θάλασσα
πτυχωμένη,
πλαισιώνει τη βουβή θλίψη.

Αύριο πάλι θα αναφερθούν οι φαντάροι
πίσω απ´ τον παλιό μαντρότοιχο
Πάλι θα τρέξει το σκυλί στον δρόμο
Θα ανάψουν και θα σβήσουν φώτα,
μηχανές, σώματα.

Αύριο και όλα τα αύριο ένα πορτρέτο στρογγυλό.
Θα επιμείνει κόκκινο, άσπρο και μαύρο
σαν μια ρουλέτα απειλητική
και γοητευτική
όπου κερδίζει πάντα το μηδέν.