Αίθουσα αναμονής

Είναι
τα χείλη σου κρεμασμένα 

στα κλειστά παράθυρα της παρακείμενης κεραμοποιίας.
Χρόνια αθόρυβη, χωμάτινη, επιβλητική, ακίνητη.
Πουλιά φωλιάζουν στα σπλάχνα της.
Αλητάκια σπάνε με πέτρες τα παράθυρα.
Σκόνη ξαπλώνει στη σκόνη της.
Μάτια αδιάκριτα την τρυγούν.

Είσαι
μια αίθουσα αναμονής προσωπική
στο αεροδρόμιο σε προσπερνώ
σαν να μην είσαι
για μένα
παίρνω τα λόγια μου και
τα σπάω σε άγνωστες
λέξεις

Να μπορούσα να σταματήσω να μιλώ
για τα ολόπικρα χείλη σου
με τις άπειρες πτυχές τους
λέω
και συνεχίζω να γράφω.