Ostrannaya

Ο εραστής του μαξιλαριού
ξυπνά κάθε μέρα αγκαλιά
με τον δεδομένο έρωτά του

Οι επόμενες δώδεκα ώρες του
παίζουν μόνες σε μια οθόνη
χωρίς θεατές
κι ό,τι τολμά να ζει χωρίς μόνωση
το ζει στο θέατρο του πολέμου
των ιδρωμένων σεντονιών.

Περπατά σε έρημες γειτονιές
ανθίζουν παντού πόρτες κλειστές
σ´ όλες τις αποχρώσεις του καλοκαιριού
κι ούτε κορίτσια κελαρυστά
ούτε χαδιάρικα γατιά μόνο ησυχία
άδεια τραπέζια με άβολες καρέκλες
και φως εκτυφλωτικό
ο δρόμος ως το κρεβάτι του

Συμπαγής ο βυθός
ενσωμάτωση
και πληγή η κατάκλιση
γίνεται το μαξιλάρι παρηγοριά
και κηδεμόνας ατσάλινος
δάσκαλος αμείλικτος
που αντί να ισιώσει
θα του τσακίζει τελικά
μια νύχτα την πλάτη
γράφοντας
με μια κιμωλία που στριγγλίζει:
ζην

Κάπως έτσι αρνείται να κοιμηθεί.
Αγκαλιάζει τα ερώμενα
σπογγοειδή αντικείμενα του πόθου του.
Όχι! Όχι! Δεν θα πεθάνει αυτός
σαν τον γάιδαρο του Μπουριντάν.