Σώματα αγαπημένα,
κελιά μυστικά,
κουβαληθήκατε αθόρυβα
κι ο αχός σας εβρίσκε πάντοτε
στο ενδιάμεσο
των χτύπων της την καρδιά.
Κορίτσια που κρατηθήκατε,
φωνές,
χαιδευτικά ονόματα,
θέρμες,
ανακατεύεστε
κι αναδύεστε ξέχωρες,
μοναδικές
από λίμνη δροσερή,
γυναίκες.
Χέρια και καρποί
και νύχια,
μαλλιά,
το χρυσαφένιο συρματόπλεγμα
και τα λιτά σας μέλη.
Βλέμματα απορρημένα,
στην ομίχλη μου
χαμένα σώματα
κι αναπνοές
που μακρυά σας έδιωχνα
για της επιθυμίας σας την χάρη.
Κι εσύ,
του πρώτου σπασμού μου μάρτυρας
και ψάρι εγώ δίπλα σου,
Κι εσύ,
του τελευταίου ξεγυμνώματός μου
ιέρεια,
στο μωσαικό που στρώνετε
στο πάτωμά μου
γυναίκες ψηφιδωτές
πατώ, ανασταίνομαι, πεθαίνω.
Απόψε πάλι στ´ όνειρό μου
της κυριαρχίας την συνέχεια
επιβεβαιώστε
σαν να χρειάζεται κάτι παραπάνω
απ´ την ύπαρξή του
το αυταπόδεικτο.
