Οι βίδες

Τις δέκα αναμμένες νύχτες
που ανταλλάσσαμε τα μεταχειρισμένα φιλιά μας
τις έκαψε μια χαρούμενη πεταλούδα εμπρηστική
Είπαμε καθησυχασμένοι 
πως μονάχα αυτός που αγάπησε προδίδει,
λούσαμε τα μαλλιά μας με βενζίνη,
σου χάιδεψα τα μάγουλα.

Τα σώματά μας ήταν ρούχα
δεύτερα, τρίτα χέρια φορέθηκαν,
αγκαλιάστηκαν πάνω μας γύρω μας
χέρια πολυαγκαλιασμένα, φθαρμένα
πάλιωσαν πάνω μας 
και ποιος θα τα ανακαινίσει;
Σοβάδες στο πάτωμα
πατώματα τριγμοί
γόνατα σκουριασμένα
και κάθε νέα μέρα κάτι πιο παλιό δανείζεται
κάτι πιο χρησιμοποιημένο αλλάζει χέρια
για να κάνει ακόμα έναν κύκλο
χάνοντας
κάθε νέα φορά μια παλιά στροφή.