Το λουλούδι

Είναι ένα λουλούδι
Είναι μια έρημος
Τόσο μικρό λουλούδι,
είναι να αναρωτιέται κανείς,
πώς κουβάλησε ολόκληρη έρημο στα πόδια του;
Κρεμάστηκε, τεμπέλα και αναίσχυντη,
στις κλώστινες ρίζες του
και λικνίζεται, αιώνες τώρα, αργά στην βάση του
αφήνοντας άμμο και σκόνη εδώ κι εκεί στον κόσμο.
Κι ούτε που ντρέπεται να στηριχτεί
σε λεπτότητες, ελπίδες κι όνειρα.


Είναι ένα λουλούδι.
Φύτρωσε στη μέση της πριν χίλια χρόνια
ένα απόγευμα του Ιουλίου
- θα 'τανε άνοιξη φαίνεται -
απρόσμενα και θρασύτατα.
Περίεργα πράγματα συνέβησαν τότε στον ερημικό ομφαλό.
Σκίστηκε το στεγνό χώμα και νερό γαλάζιο πετάχτηκε
να ποτίσει τον ελάχιστο κήπο.
Και μια άπειρα μικρή όαση στήθηκε γύρω του.
Με εύκρατο μικροκλίμα και προσδοκίες μεγαλείου.
Περίεργα πράγματα.

Και λίγο τα ξανθά νερά,
λίγο η τόλμη της νιότης του,
λίγο η θέρμη της ερήμου...
άνθισε
και μύρισαν αμμόλοφοι και ερημίες,
κι είπαν να πάρουν άλλο χρώμα,
παρατρεχάμενοι κόκκοι,
ξερά φρύγανα και υπομονές.

Κοίταξε το λουλούδι την εικόνα του
στην αντανάκλαση της λίμνης.
"Α!  Τι όμορφο που είμαι!" είπε και τεντώθηκε αυτάρεσκα.
Κι ένιωθε εκεί στη μέση της απέραντης μοναξιάς
πλάτανος αιωνόβιος,
κι είπε:
"Είμαι έτοιμο πια να σκιάσω την γη!"


Μα είναι μόνο ένα λουλούδι.
Ο μίσχος του κοντός κι αδύνατος.
Ο ίσκιος του φτενός.
Οι ρίζες του ρηχές.
Ο ανθός του αθώος κι άσοφος.
Κι αυτή του η ομορφιά,
μέσα στην τόση ερημιά,
ύβρις και ασέβεια.

Ο θεός για να το τιμωρήσει, το 'χει αφήσει εκεί, χίλια χρόνια.
Ούτε μαραίνεται, ούτε πεθαίνει, ούτε μεγαλώνει, ούτε κατακτά.
Αντιστέκεται άδοξα.  Περιμένει άδικα.
Κοιτάζει πότε την εικόνα του στη λίμνη και σκέφτεται πια μελαγχολικά:
"Τι καλά που θα 'τανε να ήμουν μόνο ένα λουλούδι...".