Κτηνοτροφείο

Η μνήμη είναι ένα ζώο περίεργο.

Τρώει τις σάρκες των παλιών εραστών.

Προκαλεί πόνο σε ανύπαρκτες καρδιές
ακρωτηριασμένες από χρόνια.

Έτσι καμιά φορά σκέφτομαι

με το καύσιμο της να περιλούσω την ζωή μου

να της ανάψω τις ξεφτισμένες άκρες,

μουλιασμένα φιτίλια, 

και να την δω να ανατινάζεται τρώγοντας ποπ-κορν.

Περίεργο ζώο η μνήμη.
Πότε πέφτει σε νάρκη.

Πότε σκοτώνεται συγκρουόμενη μετωπικά

σ' ένα σώμα προσωρινό.  

Πότε ανασταίνεται ανέλπιδα. 

Συνήθως όμως βρικολακιάζει στην ντουλάπα της σοφίτας.

Κατεβαίνει τα βράδια και τρέφεται από το αίμα των ενοίκων.

Να γίνει χιόνι και βροχή η μνήμη

Να παγώσει στα ρούχα μας

Να παγώσει στα δάχτυλά μας

Να τα πετάξουμε στην φωτιά όλα να γλιτώσουμε.

Κι έπειτα να ψηλαφίζουμε μόνο με την γλώσσα.

Τον πάγο και το νερό και τα πρόσωπα.

Όλα να είναι φρέσκα, παρθένα, και αγνά. 

Σα να μην πέρασε ο χρόνος και να μη τα βίασε όλα

και να μην τα μόλυνε με την αναπνοή του.

Θα 'ρθει όμως κι η ώρα της.  

Η ώρα που θα την γδάρω. 

Να απολέσει το σιδερένιο της περίβλημα. 

Να τρέξουν τα κόκκινά της στις πλάκες.  

Να δούμε από τι είναι φτιαγμένη και πως τρέφεται.  

Να την ανατμήσω στα συνθετικά της:

σαπισμένη παιδικότητα,
ναρκισσευμένες οφθαλμαπάτες,

τυραννικές κανονικότητες,

λογικές παρανοήσεις,

σκόνες πολλές και αναθυμιάσεις.  

Έτσι καμιά φορά σκέφτομαι

με το περίβλημά της να περιζώσω τη ζωή μου

να ανάψω στις ξεφτισμένες άκρες

μουλιασμένα φιτίλια, 

και να την δω να ανατινάζεται τρώγοντας ποπ-κορν.