Στρατηγικές του βίου

Στην κολυμπήθρα μου, πεδίο.

Κι οι νευρώνες, σιλωάμ, μυθικοί ήρωες.

Τα μικροσκοπικά τους χέρια 

κρατούν το ολόκληρο βάρος του κόσμου.

Μια γυναίκα πιο βαριά από την πέτρα

τρέμει στη χούφτα μου.  

Με το μέτωπό της αρραγές μέσα μου

κι ένα μαχαίρι αμβλύ

δρέπει τη ρίζα μου.

Δεν περνάει η βοή.  
Μήπως χώνευα ανέμους

εξαιτίας σου;

Ένα όμορφο σώμα με καταπίνει.

Στο σκοτάδι της κοιλιάς του, 

αντηχήσεις. 

Ένα όμορφο σώμα,
θάμπος σε γυαλί αντανακλαστικό,

σε μηχανή ραγισμένη,

σε πίνακα ή σε σκίτσο, 

άκρη της πέννας,

εντύπωση σινική,
μπλε κούραση.  

Ασημένια πίκρα.  

Υφαίνω-ξυφαίνω

την ιστορία του παιχνιδιού αυτού 

που έσπασε. 

Μια σαΐτα τρώει τα χέρια μου

μια σαΐτα πλέκει ξεπλέκει

κι η σχηματιζόμενη εικόνα

μαγική. 

Όμικρον για το ταξίδι

Πι για τον γυρισμό

Όμικρον για τον θάνατο

Πι για τη ζωή

Ταυ για την απόσταση που

πρέπει να φύγω.

Κινώ το πιόνι.

Είναι απόπειρα τοπογραφίας.

Αυτή είναι η μόνη μου στρατηγική.

Όλο λέω να μη ξανακοιτάξω 

από 'κείνο το παράθυρο

κι όλο το θεμελιώνω ως πάθος μου.

Και περπατάω

σαν να θέλω μόνο να γεμίσω
έναν τετράγωνο αυτοσκοπό.

Κοιτάζομαι πάλι στον καθρέφτη του ασανσέρ.

Σε λίγο θα σε ξανασυναντήσω
και θα με ξανακοροϊδέψεις.

Δεν πειράζει. 
Μέτρα τα παιδιά μου. 

Θα σου μετρήσω τα μαλλιά. 

Αποσαφήνισε παρελθόντα ενδεχόμενα. 

Ύβρις ονειρευόμενη.

Νέμεσις μονάχοι μας,
στο πεδίο.

Μαγνητικές γραμμές να μας χαράξουν

οριζόντια και κάθετα 

σαν να 'μαστε οι τόποι.