Τα εις εαυτόν

Τι ένδοξη νύχτα.
Ο Μάρκος Αυρήλιος παρελαύνει.
Οι Γερμανοί - θα 'πρεπε να ξέρουν πως κατακτήθηκαν - 

σπάνε ακόμα κεφάλια Ρωμαίων.
Κι αυτός, σώμα με σώμα, κερδίζει πιθαμές εδάφους,
ακόμα μακρύτερα από τη Ρώμη, 

ακόμα κοντύτερα στον θάνατό του.

Σε λίγο ο κόμμοδος γιος του θα τον σφίξει 

ακόμα πιο θερμά - ακόμα πιο οριστικά.
Διαδέχεται το καλό το κακό,
μα δεν το ξέρει αυτή την ένδοξη ώρα
που σπρώχνει τους Γερμανούς πίσω απ’ το ποτάμι,
ακόμα πιο γερασμένος, ακόμα πιο θεός.

Φεύ!
Ένας πελώριος Σάξονας, ένας Βησιγότθος
κραδαίνει και στριφογυρίζει στον αέρα
βαρύ σφυρί, 

συριγμός θανάτου,
ακόμα πιο κοντά στο κεφάλι του,
μια τεράστια αρκούδα, μια ακαταμάχητη δύναμη της φύσης.
Ναι, θα τον κάμψουν ίσως τώρα οι λογικές λεγεώνες,
θα τον κόψουν τα έμπειρα, τακτικά στρατεύματα,
μα τα γυρίσματα του φονικού σφυριού
και η σφιχτή αγκαλιά του γιου του,
θα πνίξουν τον θεϊκό Αυρήλιο
την ώρα που θα ξεκουράζεται νικητής,
την ιερή ώρα του ύπνου του.


Φτωχέ Αυρήλιε
ό,τι με αίμα έχτιζες τόσα χρόνια
το χάνεις σ’ ένα βράδυ
από σφυρί Γερμανικό,
απ’ του παιδιού σου την αγάπη,
απ’ της Ιστορίας την άδικη πλοκή.