Άτιτλο

Όταν σε ονοματίζω
διατηρώ το πτώμα σου ζεστό.
Αποκαλώντας σε,
επίδοξος Φρανκενστάιν,
ανασυνθέτω στην κοπτοραπτική
τον τέλειο ζωντανό.

Έτσι σε αναμασώ,
προσπαθώντας να θυμηθώ
τη γεύση σου,
ανάμεσα στα δόντια, τα ούλα
και το σάλιο μου.

Όμως ο τίτλος είναι πέτρα
και η φωνή μόνο σφυρί.
Το όμορφο μάρμαρο, 

όσο λείο, 

τόσο άγευστο και τόσο κρύο.

Κι αν φτιάχνω 

κι αν αγκαλιάζω 

κάτι οριστικό,

ακόμα κι αν το κεντώ,
με το καλέμι και το αίμα μου,
όσο κι αν γλείφω την πληγή του
πέτρα είναι η πέτρα,
και σώμα το σώμα.
Ας λέω, κι ας παρηγορούμαι,
πως αν της δώσω ένα όνομα,
μπορεί κάποτε να μου μιλήσει.