Το πουλί στο παράθυρο

Η αγάπη είναι μια λέξη βουβή. 

Συνήθως μιλάει για την μακρινή χώρα 
παλιών αγκαλιών και για τις σκόνες τους.
Η τεράστια έκταση ενός μικρού σώματος

απλωμένου στο ακόμα ζεστό κρεβάτι.

Που δεν αφήνει ακόμα χώρο για άλλο όνειρο.

Κάθε πρωί, πιο πρωί, κάθε φορά,
σε δυο δευτερόλεπτα φλύαρα, ομηρικά ταξίδια,
κι εγώ θρηνώ για τον σφαγμένο ύπνο μου.

Ένα πουλί στάθηκε στο παράθυρο και φωνάζει:

Θα μου δώσεις αγάπη ;

θα μου δώσεις, 

πριν μου δώσεις πόνο;

Θα μου προσθέσεις ένα, 

ή έστω μισό, 

πριν μου τα πάρεις όλα;

Αλλά η αγάπη δεν φωνάζει.  Είναι μια λέξη στιφή. 

Συνήθως ηλεκτρίζεται ανάμεσα στα δόντια

πικρών στομάτων για να φωτίσει τις σιωπές τους. 

Η ελάχιστη απόσταση μεταξύ του μαζί και του χώρια

απλωμένη στο ακόμα ζεστό κρεβάτι. 

Που δεν αφήνει πλέον χώρο για το ίδιο όνειρο. 

Κάθε πρωί, και πιο πρωί κάθε πρωί,
σε λίγα δευτερόλεπτα σιβυλλικά, ομηρικά ταξίδια,

κι εγώ θρηνώ για τον σφαγμένο ύπνο μου.

Ένα πουλί έφυγε απ' το παράθυρο που φωνάζει: 

Θα μου δώσεις αγάπη ;

θα μου δώσεις, 

πριν μου δώσεις πόνο;

Θα μου προσθέσεις ένα, 

ή έστω μισό, 

πριν μου τα πάρεις όλα;