Λακανισμοί

Επειδή είσαι άγαλμα, σου ζήτησα να μην κινείσαι.
Επειδή είσαι αρχαίο, σου αφαίρεσα όλα τα χρώματα. 

Είπα, "πως γίνεται να είσαι άγαλμα;" και έπαψα να σου μιλάω.
Είπα, "πως γίνεται να είσαι αρχαίο;" και έπαψα να σε κλαίω.

Επειδή είσαι τραύμα, σου ζήτησα να με γιατρέψεις.

Επειδή είσαι αρχαίο, μου αφαίρεσες όλα τα χρώματα. 

Είπα, "πως γίνεται να είσαι τραύμα;" και έπαψα να σου μιλάω. 

Είπα, "πως γίνεται να είσαι αρχαίο;" και συνέχισα να σε κλαίω.

Προσοχή. Πέφτουν Σοβάδες.

Απ' τα γκρεμισμένα μπαλκόνια σας

Απ' το σπίτι που κάποτε μίσησα

Κοιτάζω

να μεγαλώνει η περίμετρος του κύκλου σου.

Με εύστοχες, προνοητικές ταμπέλες

που τότε δεν μερίμνησα να παρατηρήσω,

με την παιδική χαρά του Ελύτη, 

την ησυχία της καλοκαιρινής ραστώνης
να τρυπά τα κόκκαλά μου

σε καλώ, 

όπως παλιό φίλο

"με φοβέρες και αίματα",

σε κοιτάζω

όπως το σφάγιο το μαχαίρι,

τον σφαγέα του,

με φοβέρες και αίματα,

σε καλώ,

πλεονάζων σαν ωκεανός

ενώ λύση είναι η λειψυδρία, 

η εξάτμιση, η εξαύλωση. 

Πως να εμπιστευτώ τον τυφλό ωρολογοποιό;

Πως να αφεθώ στη σοφία της φύσης;

Πως να ξεχάσω το πιο πρόσφατο όνομά μου, 

και το πιο δυνατό;
Πως να με αποκαλώ πια;
Δεν λείπει η πρόθεση!

Μου λείπει η μέθοδος. 

Είναι άδεια τα γεμάτα σου μάτια μου. 

Οι μέρες είναι ασκήσεις εγκράτειας. 

Εφτακόσια βράδια νηστεύω, 

νηστεύω, και σε λίγο θ' αγιάσω. 

Το ερώτημα του Thomas Nagel ή αλλιώς πότε ανάβει τσιγάρο ο καπνιστής

Το ερώτημα του Thomas Nagel 

ή, αν θέλετε, το πότε ανάβει τσιγάρο ο καπνιστής,

είναι ένα ερώτημα προφανώς έγκυρο. 

Το βίδωσα, το ηλεκτροκόλλησα, πάνω σου. 

Κι αυτό, αν θέλεις, είναι μια πράξη ονειρική. 

Και μια συνήθεια εξίσου καπνιστική.  

Τα μάτια μου, κοιτάζουν μονοφασικά

μια θηριώδη εγκατάσταση αχόρταγων καλωδίων. 

Ακόμα και γίνω ελάχιστος για να μελετήσω κάθε διάστασή της

ακόμα κι αν μεγαλώσω μετά, για να γεμίσω κάθε κενό της,
ο Thomas Nagel έχει ήδη αλλάξει όνομα και διεύθυνση,

το τσιγάρο έχει ήδη σβήσει, και το ερώτημα δεν θα απαντηθεί ποτέ.  

Εξάλλου,
εγώ πια, 

έναν μόνο λόγο έχω... 

Η κλίμακα Ρίχτερ

Μετατοπίστηκε το κέντρο των ονείρων μου

είδα την αρένα του θεάτρου
και το γυμνόστηθο σώμα μου να οδηγεί
τις μουσικές μου
καλοζυγισμένα νταμάρια κομμένα
με ακριβές μαχαίρι
η νότα, μπίλια που αναπηδούσε
στα τοιχώματα της μήτρας της
σαν νερό
είδα το νερό να αλλάζει κοίτη
και τον ελαφρύ ιδρώτα μου γλυκό
στη βάση του λαιμού μου
τον άνεμο, ποτάμι να σαλεύει ελαφρά
τα βλέφαρα δέντρα μου
τα κλαδιά των μαλλιών μου
είδα λαγωνικό χέρι στο μπράτσο μου,
αντί της ξένης μου.

Κι ύστερα η αρένα έγινε θάλασσα
το χέρι μου απόχη
κλειστά τα μάτια μου βρήκαν το στρείδι
και τ’ ανοιχτό του κέλυφος
και την πυκνή του σάρκα
κι ήταν κουτάλι γεμάτο νερό αλμυρό
και λεμόνι
που άχνιζε στο στόμα μου

Κι έγινε η θάλασσα ένα σύκο ώριμο
παγωμένο ανοιχτό στη χούφτα μου
που μοιάζε η ρουμπινιά σάρκα του
με την έξαψη της γλώσσας
που θα συναντήσει σώμα αγαπημένο
με χείλη αχόρταγα με δόντια λυσσασμένα
χώθηκα μέσα του να δαγκώσω αυτό το μέλι
και να το φορέσω ρούχο καθαρό

και μέσα σε αυτό το φως να μένω λερωμένος.