Απ' το σπίτι που κάποτε μίσησα
Κοιτάζω
να μεγαλώνει η περίμετρος του κύκλου σου.
Με εύστοχες, προνοητικές ταμπέλες
που τότε δεν μερίμνησα να παρατηρήσω,
με την παιδική χαρά του Ελύτη,
την ησυχία της καλοκαιρινής ραστώνης
να τρυπά τα κόκκαλά μου
να τρυπά τα κόκκαλά μου
σε καλώ,
όπως παλιό φίλο
"με φοβέρες και αίματα",
σε κοιτάζω
όπως το σφάγιο το μαχαίρι,
τον σφαγέα του,
με φοβέρες και αίματα,
σε καλώ,
πλεονάζων σαν ωκεανός
ενώ λύση είναι η λειψυδρία,
η εξάτμιση, η εξαύλωση.
Πως να εμπιστευτώ τον τυφλό ωρολογοποιό;
Πως να αφεθώ στη σοφία της φύσης;
Πως να ξεχάσω το πιο πρόσφατο όνομά μου,
και το πιο δυνατό;
Πως να με αποκαλώ πια;
Δεν λείπει η πρόθεση!
Πως να με αποκαλώ πια;
Δεν λείπει η πρόθεση!
Μου λείπει η μέθοδος.
Είναι άδεια τα γεμάτα σου μάτια μου.
Οι μέρες είναι ασκήσεις εγκράτειας.
Εφτακόσια βράδια νηστεύω,
νηστεύω, και σε λίγο θ' αγιάσω.
