Τα εις εαυτόν

Τι ένδοξη νύχτα.
Ο Μάρκος Αυρήλιος παρελαύνει.
Οι Γερμανοί - θα 'πρεπε να ξέρουν πως κατακτήθηκαν - 

σπάνε ακόμα κεφάλια Ρωμαίων.
Κι αυτός, σώμα με σώμα, κερδίζει πιθαμές εδάφους,
ακόμα μακρύτερα από τη Ρώμη, 

ακόμα κοντύτερα στον θάνατό του.

Σε λίγο ο κόμμοδος γιος του θα τον σφίξει 

ακόμα πιο θερμά - ακόμα πιο οριστικά.
Διαδέχεται το καλό το κακό,
μα δεν το ξέρει αυτή την ένδοξη ώρα
που σπρώχνει τους Γερμανούς πίσω απ’ το ποτάμι,
ακόμα πιο γερασμένος, ακόμα πιο θεός.

Φεύ!
Ένας πελώριος Σάξονας, ένας Βησιγότθος
κραδαίνει και στριφογυρίζει στον αέρα
βαρύ σφυρί, 

συριγμός θανάτου,
ακόμα πιο κοντά στο κεφάλι του,
μια τεράστια αρκούδα, μια ακαταμάχητη δύναμη της φύσης.
Ναι, θα τον κάμψουν ίσως τώρα οι λογικές λεγεώνες,
θα τον κόψουν τα έμπειρα, τακτικά στρατεύματα,
μα τα γυρίσματα του φονικού σφυριού
και η σφιχτή αγκαλιά του γιου του,
θα πνίξουν τον θεϊκό Αυρήλιο
την ώρα που θα ξεκουράζεται νικητής,
την ιερή ώρα του ύπνου του.


Φτωχέ Αυρήλιε
ό,τι με αίμα έχτιζες τόσα χρόνια
το χάνεις σ’ ένα βράδυ
από σφυρί Γερμανικό,
απ’ του παιδιού σου την αγάπη,
απ’ της Ιστορίας την άδικη πλοκή.

Χίλιες φορές

Χίλιες φορές οι κρώξεις των γλάρων,
απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
πέντε και μισή το πρωί,
λοξοδρομήσασες απ’ την ακτή,
λιμοκτονούσες, να τσιμπολογούν
απ’ τον λιγοστό μου ύπνο
απ’ της κούρασης μου το περίσσευμα
απ’ της ανάγκης μου την αγωνία
έξι παρά χίλιες φορές
και πιο νωρίς κάθε βραδιά
να μου ευφραίνουν τα αφτιά,
από του ύπνου μου τις ακούσιες παραχωρήσεις
σε κάθε λογής απρόσκλητα ρήγματα
σε ρυάκια, ποτάμια, χείμαρρους, καταρράκτες
πλημμυρίζοντες άκακες πεδιάδες,
χίλιες φορές
απ’ της εκπόρνευσης αυτής την θλιβερή πληρωμή,
να ‘χω τ’ ασυγχώρητα μάτια μου ανοιχτά
τα ευσπλαχνικά αφτιά μου γεμάτα
και του αστακού που ανατέλλει
από τη μέση του στέρνου μου
τα κοφτερά χέρια συμμάχους.

Χίλιες φορές κι ο νησιώτης αέρας
να τραντάζει το κρεβάτι και τα σκίαστρα
στα παράθυρα που τίποτα δεν κατάφεραν
να κρύψουν από το ραδιενεργό το φως.

Ένας πρίγκιπας στον καθρέφτη

Ο ορίζοντας είναι καθαρός
Το φως άπλετο

Η θάλασσα νόστιμη

Το ψωμί αχνίζει

Ποια αρχαία κατάρα με μεταμόρφωσε

από πουλί σε δέντρο;

Ο ορίζοντας είναι καθαρός
Το φως άπλετο

Η θάλασσα νόστιμη

Το ψωμί αχνίζει

Να κοιμηθώ στα ανθισμένα κύματα

στίλβουσα σταγόνα

Τα χείλη

Μέσα στα χείλια αυτά κρύβονται σώματα 

παλιά και σώματα επόμενα

κάτω απ' το δέρμα 

χωμένα φιλιά

καρπίζουν και σαπίζουν

άνθη κερασιάς και διωναίες.

Μέσα στα σώματα αυτά κρύβονται χείλια

παλιά και χείλια επόμενα

κάτω απ' τη μύτη μυρωδιές

χωμένα επιθήλια

ανοίγουν και κλείνουν
πορτοκαλιές κι άκαρπα δέντρα. 

Τα οργωμένα

Πάντα

ένα τρακτέρ μέσα του οργώνει τα οργωμένα.

Έκανε τον άθεο θρησκευόμενο 

και παρακαλάει για λίγα ξερόχορτα,

δυο σβώλους χώμα, λίγη αγρανάπαυση, 

καθώς θρυμματίζεται και κονιορτοποιείται.   

Αβάσταχτο καλοκαίρι, η βροχή. 

Η βροχή ως μεθοδολογία.

Να στομώσει τα λάστιχα.

Να βουλιάξει τη μηχανή. 

Να σπάσει τους άξονες. 

Να πνίξει τον αρότη.  

Η βροχή θα φυτρώσει τη γη του.